|
De hel is losgebarsten. Een geweldige donderslag heeft de aarde doen schudden en iedereen zit rechtop in zijn bed. Het onweer houdt nog lang aan en het regent gestaag. Kwart voor 6: Christy blijkt uit haar tent te zijn gedreven. Niet alleen het dak is lek, dat wisten we al, vandaar dat ze onder het grote zeil kampeert, maar ook de bodem is zo lek als een mandje. Christy ligt verkleumd op de grond naast het kampvuur en laat haar boel de boel.
Het rustige beekje niet ver van de kampplaats is 4x zo hoog geworden en veranderd in een kolkende rivier die op het punt staat haar oevers te verlaten. Om 8 uur wordt het beter. Iedereen inpakken!! We zijn nu voor de derde dag hier en de bijen worden talrijk. Zéér talrijk, zeker onder het afdekzeil. Werkelijk duizenden tegelijk!
Iedereen is klaar behalve Christy, wiens spullen nog her en der rondslingeren. Ik sommeer haar vlug in te pakken want "we zitten allemaal op jou te wachten!". Het drama is compleet. Het natte tent gebeuren en het gebrek aan hulp en medeleven heeft haar gebroken. Het kost Mathon 3 kwartier om haar te troosten en de bijenplaag is werkelijk verschrikkelijk.
Shit, we moeten hier weg! Je kunt je niet langer dan 2 minuten vluchten voor de bijen. Ze zijn met zoveel, dat ze je overal weten te vinden. Alle vochtige en bezwete rugzakken en kleding zien zwart van de bijen. Iedereen is kwaad en ik zeg Mathon en Christy dat als ze nu niet meegaan, we zonder hen vertrekken. Als er problemen zijn moet je die op een geschikt moment oplossen, maar zeker niet hier en nu en ten koste van iedereen. Eindelijk gaan we op pad.
N.B. De volgende dag is het Christy die uitprobeert hoe diep een rivier van 10 m breed is, die we over moeten. Het valt mee. Zo is ze dan ook wel weer!
|
