Waar zijn de clubs waar je naar een band kunt gaan kijken en waar kun je een bioscoop vinden? Die vragen heb ik me al eens eerder gesteld en de antwoorden worden nu duidelijker. In de internationale hotels laten orkestjes de easy-listening jazz per meter horen. In de Accra mall, een klein Hoog Catharijne aan de rand van de stad, kun je naar een Pathé-achtige bioscoop, waar de entrée de Nederlandse prijs van 8 euro bedraagt (te veel voor de mensen hier, dus de zaal blijft leeg). Op deze eilanden in Accra is het net Europa. Daarbuiten en in de oneindig doorlopende buitenwijken gebeurt natuurlijk echt wel wat, zeker aan "jeugdcultuur". In de volkswijk Kaneshie, waar ik de eerste paar dagen bivakkeerde, was er achter het hostel een repetitie van een erg leuke rapgroep. Maar dat alles is voor een outsider niet toegankelijk in de vorm van een bruisend nachtleven in het centrum. Dat is ooit anders geweest. Ik las een stuk van een oudere Ghanees, die beschreef hoe hij in de jaren '70 op kroegentocht ging en live-bands meemaakte op plekken met ronkende namen als Apollo en Lido. Het was de tijd van de high-life en Osibisa. Je ziet nog restanten ervan, ik kwam langs een monumentaal pand in verval, waarvan de oorsponkelijke bestemming absoluut helder was. Extra bewijs was het opschrift ROXY. Hoe zou een bioscoop anders moeten heten? Op een bord stond, dat de Duitsers er met ontwikkelingsgeld weer wat van gingen maken.

Voor nieuwe muziek en dans moet je tegenwoordig naar de Alliance Française. De Duitsers hebben hun Goethe-instituut. Vanzelfsprekend geven deze instellingen taallessen, maar ze zijn ook aktief op het gebied van voorstellingen en tentoonstellingen van Ghanese en Afrikaanse kunstenaars. Puntje is alleen dat deze cultuurhuizen in dure wijken liggen, dat geeft op zijn minst één drempel voor Ghanezen, zo er al niet meer zijn. Daarentegen is toegang vaak gratis of goedkoop. In de AF speelde afgelopen zaterdag de Congolese zangeres Maryse Ngalula samen met multi-instrumentalist Jean-Rémy Guédon, zie en hoor:

En gisteravond ben ik in de Alliance Française naar een te gek optreden geweest van de Congolese rap/rumba artiest Lexxus Legal. De teksten gaan over de vele Congolese problemen, maar hij is een optimist. Volgens hem is het land een bouwplaats waar gewerkt moet worden, daarom de laarzen. RDC op de borst en hemdjes in de kleuren van de vlag:

Er was ook nog een voorprogramma, zanger Lelo met band uit Brazzaville: